Shit-poetry

ΑΓΑΠΩ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

...και γι αυτό το λόγο το shitsite οργάνωσε έναν ανοιχτό διαγωνισμό ηλίθιας ποίησης, χωρίς κανόνες και προθεσμίες και προτεινόμενα θέματα. Οι συντάκτες του σκατοσάιτ ανταποκρίθηκαν άμεσα στην πρόκληση, επιτιθέμενοι με το ταλέντο τους στα στεγανά της σύγχρονης νεοελληνικής κουλτούρας που οδηγεί την θαυμαστή γλώσσα μας σε μαρασμό, αλλά αυτό που μας συγκίνησε ήταν η δική σας συμμετοχή. Σας ευχαριστούμε που μοιραστήκατε τις προσωπικές στιγμές σας μαζί μας και έμμετρα. Σας υποσχόμαστε ότι το σκατοσάιτ θα είναι πάντα στην avant garde του πολιτισμού, προσφέροντας τη δυνατότητα στους νέους δημιουργούς να προβληθούν από τις οπτικά αβάσταχτες σελίδες του (Mans, άλλαξε το χρώμα ρε!).
Aπό το μεταμοντέρνο ποίμα του φίλου μας Zaxos Dogganos έως το pulp δημιούργημα του Αρχαιολόγου των Μελλοντικών πόλεων, από το σύντομο αλλά ταυτόχρονα γιγαντιαίο «κατηγορώ» της φίλης μας matoulini στον ερωτικά φορτισμένο απόλογο του mans, από την ελεγεία στη σεξουαλικής ανικανότητας του φίλου μας Kίτσου στο Ginsberg-ικό επιχείρημα του γράφοντα, να οι φύλακες της Ελληνικής κληρονομιάς. Δοξάστε τους (μας). Όλους εκτός από τον tsatsarman, του ζητήσαμε ποίμα και μας έστειλε δοκίμιο.


ΤΟ ΧΡΕΟΣ (αλληγορικό μετα-ποίημα).

Το χρέος μου θα έλεγα, στην ποίηση πως κάνω
αν το στιχάκι τούτο εδώ,
(στις τόσες μαλακίες που θα πάρετε)
δεν έστελνα απο πάνω.

Ομως ποιητές παρακαλώ, εμέ να συχωρνάτε,
και αν οι στίχοι μου αυτοί σας κάνουν να ξερνάτε,
να θυμηθείτε εσείς ευθύς πως έχω το δικαίωμα,
δίπλα σε Ελύτη, Σολωμό στης ποίησης το στερέωμα,
να κάτσω ισότιμα, να' χω και γω μια θέση,
και όποιος τα λόγια αυτά κατάλαβε, να κάτσω να με χέσει.

Ζάχος Δόγγανος


Ωδή στην κυλότα
(με ολίγη λογοκρισία)

Χώθηκες μέσα σε ένα κωλί, το πέος να γλυτώσεις
Όμως εκρύφτηκες βαθιά ώστε να τα σκατώσεις.
Το δάχτυλο σε ενόχλησε που πήγε να σε βγάλει
να λερωθεί το άφησες, σου φάνηκε ρεμάλι.
«Παιδάκι μου!» είπε η μάνα σου, άσπρη σε είχα κάνει
και τώρα εσύ ξεχέστηκες πριν βάλεις το στεφάνι;
«Μάνα η αντρίλα με έπιασε» κομμάτια με έχει κάνει
δε μπα να έχω και νονό το ράφτη τον Ασλάνη».
«Φύγε μωρή ξετσίπωτη, τζάμπα η ανατροφή σου,
τζάμπα το κεντητό γαζί, τζάμπα και η τροφή σου.
Ρεζίλι μας κατάντησες, γίναμε ρόμπα όλοι,
που μας ζητούσαν οι σφιχτοί, οι πιο ωραίοι κώλοι.
Τώρα τα αρχίδια τους θα τρως στη μάπα όλη την ώρα ,
Τα λάθη θα πληρώσεις σαν θα ρθει αυτή η ώρα.
Κομμένο έφυγε το βρακί μαζί με μια κ..ότα, (<----Η λογοκρισία)
πάνε οι μερες οι καλές που ταν καλή κυλότα.

Αρχαιολόγος των Μελλοντικών Πόλεων


ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΖΟΥΜΕ

Σε τι κόσμο ζούμε δηλαδή?
Να στη στήνουν οι μπάτσοι στη γωνία
να σου λένε οι αναρχικοί
πως για όλα φταίει κοινωνία.

matoulini


Ελεγεία για την Νεφέλη και για ένα κιλό σουσάμι

Μικρά φολιδωτά τέρατα,
υποδύονται δορυφόρους σε σχολικές παραστάσεις.
Ανείπωτος τρόμος, χαμογελαστός Λεβιάθαν.
Στέρεψαν οι παρομοιώσεις και τα emoticon του MSN
100 ευρώ για μια φρατζόλα ψωμί, σουσαμένιο
για το φούρναρη δεν έχω λόγια.
Με κοιτάζει απελπισμένος ένας χιονάνθρωπος,
φτιαγμένος από σόγια.
Στη μύτη δεν έχει καρότο αλλά γραβιέρα
Και στα χέρια του κρατάει ένα εκπτωτικό κουπόνι.
Ίσως είναι διαφημιστικός.

dalai


span style="font-size:+1;">ΘΑΝΑΣΩ ΓΥΡΝΑ (ΑΠΟ) ΠΙΣΩ

Επάνω στο ψηλό βουνό εκάθησα μια μέρα, κραδαίνοντας στα χέρια μου μια μικρή ... φλογέρα.
Την φύσαγα την έπαιζα και λάλησε για σένα μικρή τρελούτσικη και φλογισμένη εταίρα.
Σήστηκε ευθύς όλη η γής, εσκύψαν και τα δέντρα να δούνε την φλογέρα μου να παίζει για εσένα.
Και μόλις την αντίκρυσες όλο φωτιά και λαύρα, για τον ρυθμό της έσκουξες τραγούδια ξεχασμένα.
Τραγούδια που ακούγονται μόνο αργά την νύχτα, κάτω από τον ουρανό και όπου αλλού βολέψει.
Τα σκούζουν οι αρχόντισες και οι χωριατοπούλες, νέες μικρές και όμορφες αλλά και οι τροφαντούλες.
Τώρα δε που γίνηκαν κάτι καινούργια χάπια, τα σκούζουν ακόμη και οι γριές μια φορά τον χρόνο.
Μα όταν γίνεται γιορτή και πάρτι με τα ούζα και σαν τρελά τα όργανα φυσάνε μέρα νύχτα,
τότε στύνεται χορός και είν χαρά μεγάλη το σκούξιμο να ακούγεται στα ουράνια ως απάνω.
Κάθε τραγούδι που ακούς κρύβει καημό μεγάλο και για την κάθε κοπελιά διαφέρει απο΄άλλο.
Μα σόλα τα τραγούδια είτε είναι νιας για γραίας, θα ακούς σε όλα <<τι μου κάνεις ...>> και όπως λέγεται καθένας.
Αυτά είχα να σου πώ και να σου μολογήσω τώρα που με άφησες και έφυγες στα ξένα.
Και τώρα η φλογέρα μου έρημη και μόνη άψυχη στα χέρια μου τώρα να μαραζώνει.
Δοκίμασα τα μαγικά δοκίμασα και χάπια αλλά καμία πια κοπελία δεν σκούζει σαν εσένα.

ΜΕ ΑΓΑΠΗ
Κίτσος.


η συνέχεια.

αφού περπάτησα στη σιωπή
σαν το καυτό πουλί
του θέρους.
την κεφαλή μου βούτηξα
για να σε συνεφέρω.

τα αίτια
δεν εννόησες καλά,
της ζέστης της μεγάλης
και έκανες πώς έφταιγε
του οίνου η παραζάλη

παίρνω και γω
τη φυλλωσιά,
το θαυμαστό το ράμφος,
αλλού θε να το μπήξω πια
αρνούμενος το λάθος

mans


Τρόμος και Κράτος

Τα τελευταία χρόνια ζούμε ένα φαινόμενο αρχαίο όσο ο άνθρωπος.
«Δώσε μου αυτό που θέλω γιατί θα το μετανιώσεις».
Ο νόμος του δυνατότερου, ο νόμος της αναρχίας, ο νόμος της καταστροφής.
Κι όμως, όταν συμβαίνει αυτό στο δρόμο,
Όταν ένας καμένος, απελπισμένος και βάναυσος εκμεταλλευτής απαιτεί τα χρήματά σου,
Υπάρχει ειλικρίνεια. Ό,τι ζητάει, θέλει να πάρει.

Ισχύει το ίδιο όταν μας το επιβάλλουν σε μεγαλύτερη κλίματα;
Η 17Ν μιλούσε για ιδεολογίες, αλλά σκότωνε για πλουτισμό.
Η Αλ Κάιντα μας λέει πως σκοτώνει για εκδίκηση.
Και εμείς πρέπει να τους πιστέψουμε;
Πιστεύουν αληθινά πως αλλάζουν τον κόσμο; Πως η ιμπεριαλιστική,
καπιταλιστική άγρια δύση αλλάζει στάση;
Προς το καλύτερο;
Ποιανού καλύτερο;
Μας λένε: Εκδικούμαστε και σας τιμωρούμε για τα κακά που μας κάνατε.
Συμβαίνει: Κάνουμε επιθέσεις ώστε να συνεχίζεται ο πόλεμος, ώστε να
συνεχίζετε να μας αντεπιτίθεστε,
ώστε η δική μας τρομοκρατία να είναι ασήμαντη μπροστά στην τρομοκρατία που επιβάλλουν οι υποτιθέμενοι προστάτες.
Ώστε να αποκτήσει το κράτος «προστάτης» το κατάλληλο πάτημα να ελέγχει τον λαό.
Τον λαό που υποτίθεται πως υπηρετεί. Να υπάρχει λόγος να πουλάει όπλα και πετρέλαιό πιο ακριβά.

Η τρομοκράτες είναι ηθελημένα κατασκευασμένοι από τη Δύση. Δεν είναι παράπλευρες συνέπειες.
Κάποιοι γελάνε σε βάρος μας, αλλά δε μας απασχολεί αυτό,
Θα ταν ωραία να γελούσαμε όλοι μαζί με αυτό το αστείο,
Αλλά δυστυχώς κάποιοι κλαίνε και θα κλαίνε για πάντα.

Οι αρχηγοί των μεγάλων υπερδυνάμεων υπόσχονται και άλλα μέτρα ασφαλείας,
περισσότερο έλεγχο του πολίτη, άρα περισσότερη εξουσία στα χέρια τους.
Αυτό θα γίνει.
Υπόσχονται επίσης πως θα πιάσουν κάποτε τους ενόχους.
Αυτό δε θα γίνει ποτέ,
Γιατί ένοχοι είναι οι ίδιοι.
Και δε θα αποκτήσουν ποτέ κρίση συνείδησης να συλλάβουν τον εαυτό τους,
Και να τον κλείσουν σε όμορφες φυλακές όπως στο Γκουαντάναμο,
Ή να καταταγούν στο στρατό και να τρέχουν σε ξένες χώρες να καταστρέψουν όπλα που δεν υπήρξαν ποτέ.

«Δώσε μου αυτό που θέλω γιατί θα το μετανιώσεις»
Αυτό λένε έμμεσα οι αρχηγοί των μεγάλων κρατών στους πολίτες με απαίτηση την ελευθερία μας.
Κι εμείς τη δίνουμε

tsatsarman





shit-Copy-wrong 2005