29.3.05

Ξυπνήστε, ζώα

Άμοιρο ελληνικό κοινό. Aπορροφημένο από τους Παπακαλιάτηδες και τις Βέφες, τα δελτία ειδήσεων-πανηγύρια και τις σαπουνόπερες με αυξημένο εγκεφαλικό body count. Tο μόνο που σας έλειπε είναι τα σούπερ μάρκετ της τέχνης, σαν το Fame Story, όπου next best things πλασάρονται σε συσκευασία τρία σε ένα για μια νέα γενιά ζόμπι-φαν που θα αφήνει τον οβολό της στον πρώην φυστικά με την χρυσή φωνή. Οι παλιάτσοι του μεδιατικού τσίρκου έχουν τραβήξει όλα τα φώτα επάνω τους αλλά, κλέβοντας μια ατάκα από το Fellowship of the Ring, "There were some who resisted." Πρόκειται για τα αποπαίδια της μουσικής βιομηχανίας, τους επαναστάτες με αιτία ,που μακριά από το παιχνίδι της AGB και των faux-ρομάντζων για δημόσια κατανάλωση, επιμένουν να ηχογραφούν τα όνειρά τους σε σκοτεινά στούντιο με μόνη συντροφιά την μυρωδιά της υγρασίας και το περίστροφο με μια σφαίρα που έχουν κρατήσει για τη μέρα που οι μεγάλες εταιρίες θα απαιτήσουν την άνευ όρων παράδοσή τους. Το shitsite φιλοξενεί σήμερα 5 από αυτούς τους γίγαντες.

Νίκος Σωκιανός - Αρμακεδών

Απροσάρμοστος και εκλεκτικός καλλιτέχνης, ο Ελληνοαμερικάνος Νίκος Σωκιανός εκτινάχθηκε στο αμερικάνικο μουσικό στερέωμα με το ντεμπούτο του «My facial hair is precious», που επί δύο μήνες ήταν νο.1 στα Μορμονικά charts. Μετά από μια σύντομη συνεργασία κινηματογραφικούς παραγωγούς για τη μουσική επένδυση τοu Miami Vice, ο Σωκιανός βρέθηκε στη μέση της ανελέητης μάχης μεταξύ της East και West coast και αποφάσισε να επιστρέψει στη γενέτειρά του, την Ελλάδα μας, για να διαπρέψει. Δυστυχώς γιʼ αυτόν, τα στούντιο δεν ήταν ακόμα έτοιμα για τους επιθετικούς, progressive ήχους του και για τα επόμενα 20 χρόνια δούλεψε στο μηχανουργείο του θείου του, Βασίλη-«το σιφόνι»-Σωκιανού. Φέτος, και αφού έσπασε τον κουμπαρά του, αποφασίζει να επιστρέψει με την τολμηρή του δουλειά "Αρμακεδών", που υπόσχεται να φέρει την μέρα της κρίσης στο νοσηρό κόσμο του ελληνικού τραγουδιού. Για γούρι, ο Νίκος τα τελευταία είκοσι χρόνια κυκλοφορεί όπως ακριβώς και στα 80'ς, με trademark τα γυαλιά καθρέφτη που του χάρισε προσωπικά ο Don Johnson, και το φουτεράκι-υβρίδιο φτιαγμένο από τα μωρουδιακά του. Ο Νίκος αντιμετωπίζει το μέλλον με το συνηθισμένο του χαμόγελο και την συνηθισμένη τριχοφυία προσώπου την οποία μετά θάνατον θα δωρίσει στη L'Oreal. Στο CD περιέχεται το χιτ «Γαμήλιο ταξίδι» ("πρώτη νύχτα γάμου και εγώ κοιμάμαι χάμου") και το αγγλόφωνο "Lost In Hopes" ("for sex I have no hopes, I'll tie her up with ropes"), γραμμένο με τον Bryan Adams.

Γιώργος Λαμπίρης

Η χαρακτηριστική φωνή του Γιώργου Λαμπίρη θα σας χαρίσει αξέχαστες καλοκαιρινές βραδιές και γλέντια, με αυτό το mini LP «Οδός Αιγαίου» αφιερωμένο στον Σάββα Φλεβάρη, θρυλικού Κυκλαδίτη σούπερ ήρωα και περιπτερά τις Κυριακές. Ο Γιώργος Λαμπίρης, για τον οποίο πριν την Ολυμπιάδα το CNN έκανε εκτενές ρεπορτάζ ("Labiris sings like a constipated man who has his mouth full of shaving foam while being raped by angry Vikings"), εικονική φιγούρα της Κυκλαδίτικης κουλτούρας ξανασυνεργάζεται με τους θρυλικούς στιχουργούς Πέτρο και Λάμπρο Χάλαρη για ένα άλμπουμ που έχει ήδη κλαπεί 3 φορές από μεθυσμένους Λονδρέζους στη Μήλο. Ο Λαμπίρης, ο οποίος για καιρό εργαζόταν ως stuntman του Τάκη Τσουκαλά, δίνει τον καλύτερό του εαυτό πιάνοντας φωνητικά ύψη που, όπως δήλωσε, δεν ήξερε καν ότι υπήρχαν, ενώ οι αδερφοί Χάλαρη γράφουν ένα είδος νησιώτικης πρόζας που σίγουρα θα ταράξει τα νερά σε ένα κουρασμένο είδος. Από το άλμπουμ ξεχωρίσαμε τη μπαλάντα «Αγάπη Πελαγιώτικη» όπου ο Λαμπίρης ξορκίζει στις οδυνηρές μνήμες του διαζυγίου του τραγουδώντας «την ε-καρδιά μου σου δωσα και ας έμοιαζες με βόδι, και εσύ άρχισες να τη χτυπάς σα να 'τανε χταπόδι».

Στέλιος Ραυτόπουλος

Βέρος Λευκαδίτης, ο Στέλιος Ραυτόπουλος είναι μια από τις πιο μακροχρόνιες παρουσίες στο χώρο της «ποιος μαλάκας τα γράφει αυτά» μουσικής σκηνής. Πολύπλευρο ταλέντο, ο Στέλιος γράφει και παράγει ο ίδιος τα τραγούδια του, συνήθως απομονωμένος στο αγρόκτημά του στην Λευκάδα, ενώ παίζει βιολοντσέλο, όμποε και τρίλιζα. Καλλιτέχνης που αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας, ο Στέλιος κέρδισε τα εξώφυλλα των ελληνικών περιοδικών γκόσιπ όταν αποκαλύφθηκε το ρομάντζο του με μια γνωστή τραγουδίστρια, της οποίας το όνομα δεν μπορούμε να αναφέρουμε γιατί αλλιώς πρέπει καρδιά μου, να της τα δώσουμε όλα και να μείνουμε στον άσο. Το ειδύλλιο κράτησε λίγο, μιας και η συνήθεια του Στέλιου να κυκλοφορεί φορώντας ΜΟΝΟ τα άσπρο μπουφάν της φωτογραφίας σύντομα απομάκρυνε την καλομαθημένη αοιδό. Ο Στέλιος, σαν κάθε ντόμπρο άντρα, απάντησε με μια πονεμένη δισκογραφική δουλειά με τον γεμάτο νόημα τίτλο «Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου» («και αν γυρίσεις, αν, θα αλλάξω και μπουφάν») ενώ οι φήμες λένε ότι αν κοιτάξεις για πολύ ώρα το ψυχεδελικό εξώφυλλο που έφτιαξε ο ίδιος με το Photoshop, βλέπεις το μέλλον.

Στράτος Λασκαρίδης - Σκότωσες ένα πεθαμένο

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για το βαρύ πυροβολικό της Hopeless Records. To αγαπημένο παιδί της πίστας επέστρεψε με νέο CD, γεμάτο βαριά ερωτικά λαϊκά που όπως είπε «ελπίζω εσείς αγοράσετε». Ο Στράτος έχει κερδίσει 4 φορές στην καριέρα του το βραβείο «πιο επιτυχημένος πανηγυρτζής», έχει ανακηρυχθεί δύο φορές σε νο.1 gay icon των Βαλκανίων ενώ ο δίσκος του «Mε τηράς που σε τηράω;» έγινε 3 φορές τσίγγινος στον Ορχομενό. Στον νέο του δίσκο, σε παραγωγή Νίκου Δούκα, ο Στράτος επιστρέφει στα βαριά λαϊκά ακούσματα του «Mε τηράς» αλλά αυτή τη φορά αφήνει τον macho εαυτό του έξω από τους στίχους, οι οποίοι είναι του Μάκη Σκορδαλή, νονού της νύχτας και συγγραφέα παιδικών βιβλίων. Το ομότιτλο τραγούδι είναι μια ευθεία αναφορά στο πάθος του Στράτου για τα horror movies και σύμφωνα με πληροφορίες του Movies from the Masses θα περιληφθεί στο σάουντρακ της επόμενης ταινίας του George Romero.

Νίκος Κόικας

Το στρατευμένο ραπ του Νίκου Κόικα έρχεται προς υποστήριξη της ορθοδοξίας. Ο πάλαι ποτέ άρχων του υπόκοσμου έχει αφήσει πίσω του την παλιά του ζωή - κρατώντας μόνο το γούστο του σε ταοϊκές γραβάτες - και έχει ασπαστεί την ορθοδοξία και το μόνο δρόμο σωτηρίας που λέγεται Ιησούς. Όταν οι σιωνιστικοί κύκλοι πίεσαν το ελληνικό κράτος να βγάλει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες ο Κόικας δεν έχασε χρόνο σε διαδηλώσεις: Κλείστηκε στο στούντιο και σε 3 μέρες παρήγαγε τον πιο άφοβο και εμπρηστικό δίσκο από την εποχή του «Γυαλιά καρφιά» της Καίτης Γαρμπή. Κανείς δεν είναι ασφαλής από τον λεκτικό χείμαρρο που εξαπολύει ο Κόικας, ο οποίος στο «Πρελούδιο μιας κοινωνίας ελάχιστων ηθικών θερμίδων» επαναλαμβάνει για 7,5 λεπτά «για να 'σαι άξια οντότητα, θρήσκευμα στην ταυτότητα». Αν ακούσετε το δίσκο ανάποδα παρόλα αυτά προκύπτει το πιο ανησυχητικό μήνυμα «σας παρακαλώ, είμαι ακόμα παρθένος, σκοτώστε με, σας παρακαλώ» με την πλήρη διεύθυνση του καλλιτέχνη. H special edition του CD περιέχει ένα κουπόνι για δωρεάν ευχέλαιο από την μητρόπολη της Σπάρτης και ένα DVD με το τελευταίο live του Νίκου στο Battle of the Rappers της Daytona.

9.3.05

Constantine

«Το τελευταίο μου τσιγάρο, παραπαράμ, θελω αποψε να φουμάρωωω...». Εξορκιστής-ντετέκτιβ του μεταφυσικού-spokesman για τις καπνοβιομηχανίες βγάζει το ψωμί (και το πακέτο) του βοηθώντας στην διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ καλού και κακού. Εν αγνοία του όμως, άγγελοι και διάολοι τα έχουν κάνει πλακάκια για να φέρουν στην γη τον γιο του Διαβόλου και έτσι ο Costantine με την βοήθεια της Rachel Weisz αναλαμβάνει να τα κάνει όλα ένα μεταφυσικό λαμπόγιαλο. Με θεολογικές βάσεις που θα έκαναν τους ιερείς να φρίξουν αν δεν ήταν απασχολημένοι σε παρτούζες, ο Francis Lawrence σκηνοθετεί με στυλ και άφθονη ειρωνεία μια ταινία που γουστάρουμε ακριβώς γιατί είναι ένα εξωφρενικό συνοθύλευμα εμπνεύσεων. Ο Reeves ζητάει πίσω την κέρινη φάτσα του από το Tussaud και την φοράει για το ρόλο ενώ καπνίζει τόσα πολλά τσιγάρα που αναρωτιέμαι αν το Marlboro θα αντικαταστήσει την θεία κοινωνία από την επόμενη εβδομάδα. Μην ακούτε τους κακεντρεχείς, δείτε ξένοιαστα αυτή την ταινία και θα μας θυμηθείτε. Αν όχι, σας πήρε ο διάολος.

Pipinia Factor: Εκεί που η Rachel ρωτάει τον Keanu αν πρέπει να γδυθεί και αυτός λέει όχι, μου ήρθε να αρχίσω το κάπνισμα..

Μάθαμε: Ότι αν είσαι εξορκιστής έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες να βρεις ταξί.



Βαθμολογία: 6.5/10 (ένοχη απόλαυση)

8.3.05

Boogeyman

Χέστης μπόμπιρας αντικρίζει τον μπαμπούλα να σκοτώνει τον πατέρα του και να τον τραβάει στην ντουλάπα-άντρο του. Τα χρόνια περνούν και ο χέστης μπόμπιρας έχει γίνει χέστης νεαρός που επιστρέφει στο πατρικό του για να αντιμετωπίσει τους φόβους του: Ο μπαμπούλας είναι εδώ, ενωμένος δυνατός. Ελλιπές σενάριο από τον Eric Kripke και αποσυντονιστική σκηνοθεσία από τον Stephen Kay που χειρίζεται την κάμερα λες και είναι δεμένη σε λάσο. Τελικά δεν καταλαβαίνουμε καν τι διάλο είναι ο μπαμπούλας (αν και βλέπουμε ΠΩΣ είναι) και κυρίως πως, με αυτά που κάνει ο χέστης καταφέρνει να τον νικήσει στο τέλος. Άλλο ένα θρίλερ με φτηνά scares, στο οποίο λείπουν μόνο άτομα να σκάνε μπαλόνια σε ανύποπτες στιγμές προκειμένου να μας τρομάξουν.

Pipinia Factor: Το απόλυτο μηδέν. Σε κάποια φάση μια ξανθιά μπαίνει σε μια μπανιέρα αλλά από την κλειδαρότρυπα βλέπουμε μόνο γάμπες. Σπατάλη.

Μάθαμε: Ότι η ακατάστατη ντουλάπα μου είναι πιο τρομαχτική από το 75% των σύγχρονων θρίλερ.



Βαθμολογία: 4/10